You can call me Al &#8211; Týndur miðaldra maður finnur sig

Paul Simon var týndur í áttunni. Hann ráfaði um götur New York í stórum blazer-jakka og hugsaði um sína aumu tilvist. Jú, vissulega naut hann enn lýðhylli. Auðvitað gat hann snarfyllt Central Park með Garfunkelinu ef hann vildi. En skipti þjóðlagasósan hans einhverju máli? Var ekki öllum sama hvað hann var að bralla?

Simon fann að eitthvað syndaflóð var að skella á. Hann leið í gegnum lúxusíbúð sína á Manhattan eins og Nói að smala dýrum í örkina. Skeggvöxtur hans var biblískur. Simon rakaði sig nokkrum sinnum á dag á þessum tíma. Og í eitt skiptið, eftir rosalegan áttu-rakstur, leit hann á sjálfan sig í speglinum og hgusaði: ég verð að fara til Afríku.

Og Simon fór til Afríku. Og eins og hans er von og vísa gerði hann hlutina eins og athugull rannsakandi. Hann drakk í sig afríska músík en gætti þess að stela henni ekki. Hann vann með rétta fólkinu, fékk réttu leyfin, og sinnti rannsóknarvinnu sinni eins og agaður fræðimaður; auðmjúkur þjónn tónlistargyðjunnar.

Niðurstaðan var Graceland – ein af hans allra stærstu plötum og líklega eitt stærsta comeback tónlistarsögunnar. Og stærsta lagið: You Can Call Me Al.

Undirbúningurinn var langur og strangur. Afraksturinn er gúmmelað. Hlustið og njótið.

Show Notes

Other Episodes

Episode 0

My Heart Will Go On - Stirðnandi klökka hjartalausa djúp

Episode

Man In The Mirror – Poppið og konungur þess

Episode

Golden Brown – Velkomin inn í móðurkvið